“We waren bij de Niagara-watervallen en ik dacht: dat wil ik nog een keer”

Na het overlijden van de ouders van Wim werden de plannen concreter om terug te gaan. “Drie jaar geleden hadden we het gepland, maar ik kreeg toen corona. We moesten alles afzeggen.” Gelukkig kwam het er dit jaar toch van. Samen kwamen ze bij elkaar voor alles wat geboekt en georganiseerd moest worden. “Er moest een visum geregeld worden, een paspoort, ik moest een koffer hebben. Het is wel een gedoe voordat het in kannen en kruiken is.”

Wim was goed voorbereid voor de reis, ook door de eerdere trip naar Canada. “Het nadeel zal ik je eerlijk zeggen, je mocht op Schiphol niet roken. Wat ik wel heel bijzonder vind, is dat je teruggaat in de tijd. Er is zes uur tijdverschil. En op de terugweg mis je een nacht. Maar ik had twee pilletjes gekregen, want dat wist ik nog van de eerste keer. Toen heb ik geen oog dicht gedaan. Dat viel nu mee.”

“Ik heb wat vragen gesteld over hoe hard dat vliegtuig ging en wat ze deden aan agressie aan boord. De service aan boord was goed. En toen kwamen ze aan het eind van de vlucht nog met een kaart. Ik had zowat tranen in mijn ogen.” Wim laat de kaart zien met achterop een persoonlijke boodschap van de crew. “Het gekke is, ze gaan hard. Maar als je er eenmaal in zit, lijkt het wel of ze helemaal niet hard gaan. De vlucht viel mee, de meeste tijd zat ik spelletjes te spelen. Op de terugweg moest ik bij de Canadese douane wel mijn schoenen uit, dat was een heel gedoe. Ria mocht gelukkig even terug om mij te helpen daarmee.”

Tijdens de reis maakten de Niagara-watervallen opnieuw indruk bij Wim. “Dat is net een hoefijzer en dat water komt met kracht naar beneden. En er hangt nevel en mist. Wat ook opvalt: die kleuren van het water. Rood, blauw en groen. Vooral als de zon erop schijnt. En het bevriest ook niet ‘s winters.

We zijn ook naar een aquarium geweest. Ik moest wel lachen. Evita zei bij de verpleegstershaai, ‘heeft ie ook een rood kruis op zijn rug?’. En we zijn naar een museum geweest, die hadden wel meer dan 6 miljoen voorwerpen. Bij de dinosauriërs zijn we geweest, de Griekse tijd en de Romeinse tijd.”

Bij Toronto was er een rondvaart om de skyline van de stad te zien. “En op die hoge toren zijn we geweest. Die is 575 meter hoog en de liften gaan met 1 minuut naar boven. Als je naar beneden keek, het leken het wel speelgoedautootjes. Maar nou komt het. Cees wilde op die toren, maar Joke zei: dat is 50 dollar, dat gaan we niet doen. Maar Cees zei: als je één keer in Canada bent, moet je het eigenlijk wel doen. Maar het was allemaal voorbereid. Want mijn zus is daar ten huwelijk gevraagd. Daar waren we allemaal bij.

En weet je wat misleidend was? In Toronto stonden ergens locomotieven buiten. Dat leek me een treinmuseum en daar wilde ik wel heen. Maar dat bleek een gamehal.”

“We hebben wel gelachen. We zaten in zo'n steakhouse. Zeggen de dames: ga maar zitten en ogen dicht. Krijg ik een vliegtuigje in mijn handen. Omdat ze blij waren dat ze met me mee mochten. Ik zat zowat weer te huilen van ontroering.” Trots laat hij ook zijn andere souvenirs zien, een schoolbus en Canadese ambulance.

Wim is erg blij met de hulp die hij heeft gehad tijdens de reis. “Elke ochtend kwamen ze even langs voor de medicijnen. Hielpen ze me met opstarten. Ze hebben me ook in bad geholpen. Die was voor mij veel te laag, ik was bang dat ik uitgleed.” Met Engels praten redde hij zich aardig. “Een beetje geleerd door de familie van mijn ouders.”

Voor iedereen die ook een droom wil waarmaken, heeft Wim maar één tip. “Praten met je begeleiders en je familie, wat ik ook gedaan heb. Het was voor mij een perfecte vakantie. Ik heb er drie jaar op moeten wachten en eindelijk is het uitgekomen, waar ik heel blij mee ben.”