Wat betekent het om een zoon of dochter te hebben met een beperking? En hoe is de relatie met je broer of zus als hij of zij een beperking heeft? Wat voor impact heeft dit op het gezin en hoe ga je om met de balans tussen loslaten en vasthouden?
In onze serie #bijdevoordeur delen we deze bijzondere verhalen. Hieronder lees je het verhaal van Riet en Gerard die al meer dan 50 jaar over de vloer komen bij broertje Peter. Peter woont in woonzorgpark Noorderhaven.
‘’Peter woont ruim 50 jaar bij ’s Heeren Loo. Hij is nu 76 en is de jongste van 10 kinderen. Hij is geboren met verschillende syndromen. Ik kan niet precies uitleggen welke allemaal. Hij kon wel lopen en allemaal andere dingen, maar hij kon niet praten. Van zijn 6e tot zijn 12e heeft hij bij de nonnen gewoond. Dat was een soort tehuis. Dat was geen leuke tijd. We konden Peter toen maar weinig zien. Het enige dat we konden doen is af en toe een rondje met hem lopen buiten.
Toen hij weer thuis kwam wonen heeft mijn moeder gezegd hem nooit meer uit huis te willen hebben, zij wilde dat hij thuis bleef wonen. Dat ging ook heel goed. Peter was de jongste thuis, hij heeft 9 broers en zussen. Er was altijd wel iemand met Peter bezig. Wij namen hem ook mee weg. We leerden hem veel. Hij hoorde gewoon bij ons. Op een gegeven moment kregen wij na elkaar allemaal verkering, en degene met wie wij verkering kregen wisten dat Peter bij ons hoorde. En dat ging allemaal heel natuurlijk. We pasten met zijn allen op Peter. We hebben ook niet leuke dingen meegemaakt. Vroeger werd Peter door kinderen uit de buurt gepest. Dat vonden wij toen wel moeilijk. Maar gelukkig hadden we elkaar.
Helaas overleed onze moeder op 56-jarige leeftijd. Toen woonden wij nog met 3 zussen thuis. Er was altijd iemand thuis om op mijn vader en Peter te passen. Peter werkte toen overdag op een werkplaats. Toen alle zussen trouwden stond mijn vader er alleen voor. Het werd voor hem niet meer te doen om alleen voor Peter te zorgen. In dezelfde tijd werd woonzorgpark Noorderhaven geopend. Mijn vader vond het ontzettend moeilijk om Peter in de Noorderhaven te laten wonen, maar we hebben met zijn allen beloofd om Peter om het weekend op te halen. De weekenden dat Peter niet naar huis kwam ging mijn vader altijd naar Peter toe. Hij zag iedere week iemand van de familie. De weekenden meenemen naar huis zijn gestopt toen dat voor Peter niet meer te doen was. Nu gaat er nog steeds iemand van de familie in het weekend naar Peter. Dan wandelt er iemand met hem of er wordt een visje gehaald, of een stukje gefietst. De verjaardagen van Peter worden ook nog steeds met alle broers en zussen gevierd.
Vaste gewoonten
We hebben altijd aan mijn vader beloofd dat we voor hem zullen zorgen. Iedere donderdag is mijn vaste dag met Peter. Dan wandelen we samen naar het dorp en haal ik wat lekkers voor hem. En dan wordt er altijd afgesloten met een warme chocomelk met veel slagroom. Peter kan niet praten, maar maakt geluiden en losse woorden. Hij wil altijd weten wie er komt en maakt daar dan een bepaald geluid bij. Ik kan ontzettend met hem lachen, hij heeft goede humor. Wat ook zo leuk is, we sturen hem regelmatig een kaart via de post. Die hangt hij dan om z’n blote borst, als ik dan kom moet ik die kaart voorlezen en dan mag die kaart naar zijn kamer. Die kaart blijft net zo lang op zijn borst liggen totdat ik geweest ben. Ik neem ook altijd een rolletje snoep mee in mijn tas, dat weet Peter, dat is een vaste gewoonte geworden. Als ik kom pakt hij mijn tas en doet mijn autosleutel erin. Dan houdt hij mijn tas bij zich zodat ik niet weg kan. Van dat soort momenten kan ik zo genieten.
(tekst gaat verder onder foto)
Gek van muziek
Ik vind het fijn als het goed gaat met Peter en als hij blij is. Peter is gek van muziek. Hij vindt muziek geweldig. Hij heeft een speciaal apparaatje om zijn nek die hij dicht bij zijn oren kan houden zodat hij de muziek goed hoort, maar anderen er geen last van hebben. Hij houdt van Hollandse hits, maar ook van Status Quo en Queen. Als er maar lekker tempo in zit. Daar kan hij dan helemaal lekker in op gaan. Soms heeft Peter een moment dat hij verdrietig is en dan vind ik het wel lastig dat ik niet weet waarom dat is. Dan ga ik ook wel met een minder gevoel naar huis. Maar ook dat hoort erbij. Ik koester de momenten die we samen hebben.''
