Melanie is 42 jaar en woont in Groningen. Ze is getrouwd en heeft twee bonuskinderen. Elf jaar geleden kreeg zij een herseninfarct. Melanie stond op dat moment midden in het leven, had een drukke baan en was bezig met haar carrière. Die bewuste ochtend had ze nog een sollicitatiebrief gestuurd…
Herseninfarct
“Met spoed werd ik geopereerd en lag een aantal dagen op de IC. De eerste weken had ik weinig energie, de dagen doorkomen voelde echt als overleven. In het begin wist ik totaal niet wat de impact van het herseninfarct was geweest. Dus twee maanden later begon ik weer met werken. Ik bouwde langzaam op, maar het viel erg tegen. Ik had een baan waar ik veel en snel moest schakelen, gedurende de dag bluste ik regelmatig brandjes. De werkdruk werd te hoog. Het lukte niet meer. Uiteindelijk moest ik mij weer ziekmelden.
Na het infarct had ik veel last van vermoeidheid, van watten in mijn hoofd. Mijn concentratie was slecht. Snelle beslissingen nemen kostte al veel moeite, mijn brein blokkeerde dan. Ik vond het lastig om prikkels te verwerken. Vanwege die prikkels en de vermoeidheid was ik sneller emotioneel en gespannen. Ik kon ineens in huilen uitbarsten. Leg dat maar eens uit aan je collega’s. Ze waren wel heel lief en begripvol, maar tegelijkertijd was het voor hen ook lastig om het te begrijpen.
Vanuit mijn werkgever had ik coach die mij bij de eerste verwerking heeft geholpen. Heel fijn, daar kon ik uithuilen en mijn verhaal kwijt. Dat heeft mij in eerste instantie geholpen, maar ik heb de hulp van Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH)-experts en ervaringsdeskundigen wel gemist in mijn traject. Ik heb veel zelf moeten ontdekken. De tien jaren ná mijn herseninfarct zijn soms lastig geweest, vooral qua werk. Te vaak ging ik over mijn grenzen heen, waardoor ik thuis geen energie meer over had.”
Situatie accepteren
“Het is natuurlijk ook lastig voor de mensen om mij heen, want aan de buitenkant zie je niks aan me. En op goede dagen kom ik energiek en vrolijk over, dan ga ik fluitend de dag door! Maar er zijn ook mindere dagen.
Ik moest mijn nieuwe levenssituatie echt leren accepteren en aanvaarden. Daarom heb ik afgelopen jaar de spreekwoordelijke pauzeknop ingedrukt en ben ik de Ervaringsdeskundige Niet-Aangeboren Hersenletsel (EDNAH)-cursus gaan volgen aan de Hanzehogeschool. Deze cursus en het contact met lotgenoten, heeft mij geholpen bij het vinden van die acceptatie.”
Vrijwilliger bij ’s Heeren Loo
Aan het einde van dat jaar kwam ik bij ’s Heeren Loo terecht en heb ik me aangemeld als vrijwilliger. Ik wilde graag wat meer feeling krijgen met deze doelgroep. Na twee gesprekken werd ik voorgesteld aan een cliënt met Niet-Aangeboren Hersenletsel (NAH). Nu ga ik maandelijks met haar op pad; wandelen, terrasje pakken of even de stad in. Ik ben haar buddy als het ware.
Vanwege mijn eigen situatie heb ik veel begrip voor haar en kan ik mij goed inleven. Al is zij afhankelijk van anderen en kan ze niet meer zelfstandig wonen. Wat ik fijn vind is dat ik van betekenis kan zijn voor een ander. Dat ik met haar naar buiten kan gaan, want voor haar is dat niet altijd mogelijk.
Niet-aangeboren hersenletsel is complex, juist omdat je het vaak niet aan iemand kan zien. Niet iedereen met NAH heeft bijvoorbeeld spraakproblemen of moeite met lopen."
Kintsugi-kopjes
“Ik vind het mooi om als ervaringsdeskundige een buddy te kunnen zijn voor mensen die nog worstelen met wat hen overkomen is. Vooral jonge mensen...
De impact die niet-aangeboren hersenletsel heeft op iemand van relatief jonge leeftijd is heel anders dan als je bijvoorbeeld al met pensioen bent en kinderen hebt. Alles staat op z’n kop. En ik vind het heel belangrijk dat ook het niet-zichtbare letsel zichtbaar wordt gemaakt. Je ziet namelijk niet altijd wanneer iemand een hersenletsel heeft.
Ik hoop meer begrip te kunnen creëren voor mensen met niet-zichtbaar letsel. Zelf vergelijk ik het vaak met Kintsugi-kopjes. Kintsugi is de oude Japanse kunst waarmee gebroken aardewerk met goud wordt hersteld. Net als een gebroken kopje, kan ook een mens schade oplopen. Maar de sporen van het herstel dragen juist bij aan de schoonheid van een voorwerp. Dat vind ik een mooie metafoor…"
Wil jij ook vrijwilliger worden?
Vrijwilligerswerk bij 's Heeren Loo
Wil jij ook bijdragen aan een goed leven voor mensen met een verstandelijke beperking en/of andere beperking? Bijvoorbeeld door met hen te sporten, te shoppen of gewoon gezellig een kop koffie te drinken? Of misschien ga je liever praktisch aan de slag in de tuin of als chauffeur? Wat je ook wilt doen: Je bent van harte welkom!
