Op 5 augustus was Loes Snijders 50 jaar in dienst, vlak voordat ze de pensioengerechtigde leeftijd behaalde. Toen ze als 16-jarige bij ’s Heeren Loo kwam kijken, stal de gehandicaptensector haar hart. In de tientallen jaren die volgden zag ze veel doelgroepen en maakte ze allerlei ontwikkelingen mee, persoonlijk en binnen de sector. Ze neemt ons mee met hoe het werk vroeger was en vertelt wat haar al die jaren energie gaf.
Wonen en leren op Groot Schuylenburg
Als jonge leerling had ik vroeg mijn mavodiploma op zak. Tijdens een tussenjaar bezocht ik verschillende werkplekken, zo ook een dagbestedingslocatie van ’s Heeren Loo in Ermelo. Ik weet nog goed dat ik daar met de cliënten aan tafel zat. Dat vond ik geweldig.
Via een advertentie in de Apeldoornse krant kwam ik terecht bij de 3,5-jarige opleiding op Groot Schuylenburg, waarbij ik ook intern woonde. Dat was destijds gebruikelijk. Gedurende die jaren werkte ik steeds een aantal weken op een groep, afgewisseld met een week opleiding. Die lessen kon de week erop direct in praktijk brengen. Dat was heel goed.
De eerste jaren aan het werk
Na de opleiding ging ik werken met cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag. Ik rolde erin en het werd eigen, als een jas die ik aantrok. De liefde voor het vak, de cliënten, het omgaan met collega's, is altijd gebleven.
Rond ’81 ging ik werken op de eerste buitenlocatie van Groot Schuylenburg. Dat was pionierswerk en van alle kanten werd naar ons gekeken. Het waren prachtige jaren, maar op den duur begon ik het woonzorgpark en de cliënten met het lagere niveau te missen. Ik heb toen veel ingevallen.
Jarenlange ervaring in de nachtzorg
Ik ontwikkelde me, had allerlei woningen gezien en kreeg kinderen. Toen zij ouder werden, kwam de nachtdienst. Dat geeft je dag een andere inhoud. Ik vond het geweldig.
Destijds zaten we met 12 vrouwen en een enkele man aan een enorme tafel. Waar alles nu via het digitale cliëntdossier gaat, brachten collega’s ons toen de avondrapportage en haalden ze ’s ochtends de nachtrapportage weer op. We gingen met zijn tweeën meerdere keren per nacht langs de woningen. Een ronde duurde soms wel 2,5 uur. Er was ook een buitenlocatie waar cliënten in allerlei situaties zaten. Drank, drug, rock en roll, loverboys. Het was een moeilijke, intensieve periode. Dat was hard werken en vond ik heerlijk. Nog steeds ga ik het liefst naar cliënten toe.
Ik heb alle facetten van de nachtzorg gezien en werk de afgelopen jaren met jongeren met een licht verstandelijke beperking (lvb). Dat is ook ontzettend leuk. We krijgen ze op WhatsApp en aan de telefoon en houden overal lijntjes. Het zijn soms heftige gevoelens waar cliënten voor bellen. Ik bied nabijheid en kijk steeds of ik een stapje terug kan doen. Kan dat nog niet, dan blijf ik nabij. Voor de afwisseling werk ik graag af en toe een andere route. Het is heerlijk om bijvoorbeeld in contact te zijn met cliënten met een ernstig meervoudige beperking, hen te helpen en verzorgen. Met lvb’ers sta je meer met de handen op de rug, al ben ik genoeg gespecialiseerd om aan te voelen dat iemand wel een knuffel nodig heeft. Daarin heb ik ook mijn leeftijd mee.
Opgroeien en ontwikkelen
Toen ik op mijn 16e intern op Groot Schuylenburg ging wonen, was ik nog lang niet uitgefeest, eigenlijk nog niet eens daarmee begonnen. Het is mijn speeltuin geweest en heeft mijn identiteit gevormd. Zo ben ik erg naar buiten gericht, wat ik als kind niet was. Hard werken en aanpakken heb ik hier geleerd en is een tweede natuur geworden. Ik ben hier volwassen geworden en heb het als geweldig ervaren.
Ook stootte ik soms mijn hoofd, maar leerde ervan. Er kwamen eens op een locatie cliënten wonen met ernstige psychiatrische en verslavingsproblematieken. Destijds waren we daar niet in geschoold, maar we kwamen al snel in aanraking met Triple C en andere cursussen en E-learnings. De Samen Houvast cursus gaf ons ook handvatten. Ook ervaarde ik dat, als je jouw intuïtie durft te volgen, je ver komt. Zo heb ik mij ontwikkeld.
De mooiste herinnering van 50 jaar werk
Waar ik altijd energie van kreeg in mijn werk is het terugvoelen wat ik ergens in leg. Cliënten voelen het als je ze vertrouwen geeft en oprecht met ze bent. Dan krijg je er zoveel voor terug.
Daarnaast blijft een moment uit mijn beginjaren me altijd bij, tijdens een open dag voor ouders van leerlingen. Mijn ouders waren onwetend over wat voor werk ik deed en ervaarden het als lief. Tijdens een rondleiding viel een deur voor mijn moeders neus in het slot. Eén van de laatsten zag dat en deed gelijk de deur open, maar zij heeft toen gevoeld hoe het was om daar te zijn. Daarna steeg ik wel in hun achting en werd het op verjaardagen vaak benoemd. Ik zal dat nooit vergeten.
Een andere mooie herinnering is het blokfluitkoor bij de kerkdiensten. Ik ging altijd met cliënten naar de kerk. Daar hebben ze mij blokfluit leren spelen en dat was fantastisch. Net als cliënten had ik zo’n vreselijke, blauwe overjurk en een sjaaltje aan. Ik was hartstikke punk, had allerlei kleuren haar en oorbellen. Zo zat ik tussen de cliënten. Sommige cliënten kregen ondertussen medicatie. Dus mensen zagen mij, die vrouw met dat opvallende uiterlijk in dezelfde overjurk, medicatie aan hen geven. Daar heb ik vreselijk om gelachen.
Tot slot zijn het ook de lastige situaties die me bijblijven, waarin ik mijn intuïtie heb gevolgd en die ik zo toch oploste. Als cliënten met onrust belden en ze aan het eind van het telefoontje goed de nacht in kunnen. De klus geklaard hebben. Dat is fijn.
Warmte en liefde voor het werk
Natuurlijk was het soms minder rooskleurig dan hoe ik er nu over vertel, maar het hielp mij om altijd op zoek te zijn naar de kleine lichtpuntjes. Benader collega’s en cliënten actief. Ik ben nog van de oude stempel, houd wel van verassingen, maar ben nare verassingen liever voor door me in de situatie in te lezen. Door het digitale cliëntdossier kan dat eenvoudig.
Wees daarnaast niet bang om fouten te maken, vragen te stellen en te reflecteren, of iets nou goed of slecht heeft uitgepakt. Blijf in beweging in je werk en zoek de samenwerking met cliënten. Sta niet boven, maar naast ze. Wees goed voor je collega’s en bedenk wat je kunt doen om ook hen een fijne dienst te laten werken. Zit je niet lekker in je vel? Geef dan wat wel lukt. Met een klein gebaar, een aai over de bol, bereik je al zoveel.
Hoe verder?
Ondanks mijn pensioen blijf ik de eerste jaren aan het werk, zo’n 6 tot 7 nachten per maand. Ik vind het vreselijk dat ik dan geen controle meer heb over hoe de dingen lopen, maar het is ook goed. Wekelijks pas ik op mijn kleinzoon in Haarlem en ik werk graag bij het dierencrematorium van vriendinnen van mij.
Over een paar jaar wil ik in mijn eentje naar Zuid-Korea. Dat wordt een afscheid van mijn jeugd, heb ik jaren geleden bedacht. Ik ben gek op K-pop, wil graag het land, de winkeltjes en een concert van BTS bezoeken. Laat mij maar lekker dromen in die wereld. Dat lijkt me geweldig.
Daarna ga ik vrijwilligerswerk doen. Ik vind het nu al heerlijk om bijvoorbeeld bij de Brasserie groepen cliënten te zien. Het zijn er zoveel die ik ken en die mij ook kennen. Misschien ga ik hier regelmatig op een bankje zitten en zie ik ze voorbijkomen. Op een manier wil ik betrokken blijven en mijn bijdrage leveren.
Ook werken bij 's Heeren Loo?
Kom werken in de gehandicaptenzorg
Bij ’s Heeren Loo krijg je de ruimte om op jouw manier te werken. Met jouw talenten en ideeën draag je bij aan een goed leven voor mensen met een beperking. Werken bij ’s Heeren Loo in de gehandicaptenzorg is leuk en uitdagend. Elke dag is een beleving.
