“Mijn werk is geen ‘moeten’. Ik mág dagelijks naar de mensen. Zij wonen in het huis waar ik onderdeel van mag zijn en wat voor mij aanvoelt als mijn tweede thuis. In dit huis mogen bewoners doen wat ze leuk vinden. Wij laten ze het ouder worden zo comfortabel mogelijk beleven.”
Marcella van Binsbergen, persoonlijk begeleider
“Onze bewoners zijn ouder wordende mensen met een matige tot zeer ernstige verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Ze variëren in leeftijd, maar ook in dat wat ze kunnen en aankunnen. Zo gaat de ene bewoner naar tabletles, terwijl de andere bewoner zich in de laatste levensfase bevindt. In welke fase een bewoner ook zit, wij richten ons erop hem of haar een prettige oude dag te laten beleven. Ieder op de eigen manier.
Geraniums
Voor de familie is het soms lastig als hun familielid bij ons komt wonen. Ze zijn bang dat er niets wordt ondernomen en vragen of hun familielid de hele dag binnen moet zitten. Dat is zeker niet het geval. We kijken naar een ieders wensen en naar wat iemand kan. Deze vaardigheden proberen we zo lang mogelijk te behouden. Als de familie dan uiteindelijk ziet hoe iedereen hier op Pitershof zijn eigen ding doet, geeft ze dat veel rust. Achter de geraniums zitten doen we hier zeker niet!
Ruimte voor rouwproces
Omdat mensen bij ons op de woning oud worden, overlijden ze hier ook. Om duidelijk te maken dat iemand dan niet meer terugkomt, organiseren wij een traditioneel afscheid voor de andere bewoners. Zo leren zij omgaan met rouw en verlies. Dat vinden we erg belangrijk. Niet alleen bij een overlijden, ook bij het verlies van vaardigheden. Elke achteruitgang is een nieuw rouwproces dat je met elkaar aangaat. Hierin ben ik heel open en eerlijk en geef ik ruimte aan alle emoties. Met mijn positieve en creatieve houding ga ik samen met bewoner en familieleden het proces aan. Het doet mij goed als ik tussen het verdriet door een glimlach zie. Dan is het acceptatieproces gestart.
Hond op bezoek
Regelmatig neem ik mijn Engelse Bulldog Japie mee naar de woning. Het is geweldig om te zien wat hij met bewoners doet. Hij voelt ze goed aan en gaat bijvoorbeeld rustig liggen bij iemand die zich niet zo lekker voelt. Soms komen wij moeilijk in contact met een bewoner met dementie. Als de hond ze begroet zijn ze ineens wel weer in het hier en nu. Of hij maakt een mindere dag van een bewoner weer goed, gewoon door er te zijn.
Leren van elkaar
Als 18-jarige begon ik aan de BOL-opleiding Maatschappelijke Zorg. Mijn stage mocht ik onder andere lopen bij ’s Heeren Loo. Dat beviel zo goed, dat ik er tijdens mijn opleiding een bijbaan aan overhield. Daarna kreeg ik een baan en verschillende cursussen en trainingen aangeboden. Zo groeide ik door tot persoonlijk begeleider. Daar ben ik ’s Heeren Loo dankbaar voor. Ons fijne team maakt het werken bij ’s Heeren Loo extra leuk. In ons team kan en mag iedereen zichzelf zijn. We mogen fouten maken en leren van elkaar. Dat voelt goed.”
