“Wat mijn manier van helpen is? Het mooie is dat ik schijnbaar iets goed doe door gewoon mezelf te zijn. Je kunt ook niet acteren. In sommige situaties speel ik wel dat ik streng ben, of boos, maar ik ben altijd mezelf. Voor de cliënten is dat ook belangrijk. Ze moeten weten wat ze aan me hebben. En weten dat ik er voor ze ben, ook als het moeilijk of lastig is.”
“Sinds kort werk ik als persoonlijk begeleider op de dagbesteding. Daarvoor op een woning hier op woonzorgpark Boldershof. De cliënten op deze dagbesteding behoren tot de doelgroep ‘moeilijk verstaanbaar gedrag’. Het kan gebeuren dat emoties zich bij hen vertalen in fysieke uitspattingen. Je weet dat die uitspattingen nooit persoonlijk zijn, maar een uiting van spanning. Eigenlijk een hulpvraag waar je op moet antwoorden. Nu ben ik niet snel onder de indruk of van mijn stuk te brengen, maar het heeft zeker wel tijd heeft gekost dat te leren. Het je niet aantrekken is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Als ik nu soms nieuwe collega’s zie, begrijp ik wel dat zo’n situatie indruk maakt. Dan is het fijn als we een gebeurtenis samen kunnen doornemen en ze weer verder kunnen.
Ik had het op zich prima naar mijn zin op de woning, maar er ligt hier een mooie opdracht en die uitdaging trekt me. De manier waarop we naar dagbesteding kijken is volop in ontwikkeling. Zo voert deze dagbesteding vooral opdrachten uit op het terrein of dicht in de buurt. Onlangs kwam er een opdracht in Nijmegen bij, en dat brengt allerlei vragen met zich mee. Dan spelen er ineens zaken als RI&E en verzekeringen. Hoe is dat geregeld? Op die formele regelzaken ga ik me in eerste instantie richten. En op de vraag of we dit vaker kunnen gaan doen. Want bij een externe opdrachtgever is het extra belangrijk dat we zekerheid kunnen bieden. Dan kunnen we niet zeggen dat de cliënten vandaag geen zin hebben. En dat kan met deze doelgroep soms wel een uitdaging zijn.
Ik word heel blij als ik een cliënt kan helpen, tot rust kan brengen of kan ondersteunen bij levensvragen. Bijvoorbeeld als ik heel open over zaken als seksualiteit kan praten. Dan heb je wel eerst het vertrouwen van iemand moeten winnen. En ik word blij als ik in mijn vrije tijd over het terrein rijd en iedereen naar me zwaait. Zo leuk, al die opgestoken handjes. Dan ben ik dankbaar en blij dat ik ben waar ik ben, en mag doen wat ik nu doe.”
Ed Pipping, persoonlijk begeleider
