Een creatieve jongen, dat is Mario. In zijn vrije tijd maakt hij het liefst de hele dag muziek, door de week gaat hij naar een dagbesteding in Groningen waar hij klussen doet in een zorgcentrum, zoals stofzuigen, was opvouwen en het vuilnis ophalen. Bewoners naar het restaurant brengen doet hij graag. Hij is trots op zijn werk. Iedere dag stapt hij alleen op de fiets om naar het zorgcentrum te gaan. Al kan hij onderweg altijd met een van zijn moeders bellen als er iets is. Maar voordat het zover was, is er een lange weg aan vooraf gegaan. Naar zijn vorige dagbesteding, Het Palet, durfde hij niet zelfstandig met de taxi. Laat staan met de fiets. Tot hij enkele jaren geleden kennismaakte met ambulant begeleider Ellen. “Door echt naar hem te kijken en te luisteren heb ik zijn vertrouwen gewonnen. Hij weet dat ik hem niet in de steek laat.”
“Boos dat hij was als de taxi voorreed. Enorme boze buien kon hij hebben. En hij weigerde om met de taxi mee te gaan.” Logisch vond Ellen, zijn ambulant begeleider. “Hij is een jongen met een licht verstandelijke beperking die veel duidelijkheid en voorspelbaarheid nodig heeft. Iedere ochtend was het een verrassing hoe laat de taxi kwam, wie er achter het stuur zat en wie er nog meer bij hem in de taxi zouden zitten. Dat gaf zoveel onrust. Daarom bracht een van zijn twee pleegmoeders hem iedere werkdag naar zijn dagbesteding. Mijn doel was om hem zelfvertrouwen te geven om het ook zelfstandig te kunnen doen.”
Werken aan zelfvertrouwen
“Iedere week kwam ik bij hem thuis langs. Vooral om aan zijn zelfvertrouwen te werken. En om er uiteindelijk in te slagen dat hij weer zelfstandig van huis naar de dagbesteding zou gaan reizen. In het begin moest ik heel veel geduld hebben. Ik ben eerst alleen aanwezig geweest. Hij ging dan gewoon zijn gang. Muziek maken bijvoorbeeld, daar is hij goed in. Echt goed kijken wat hij nodig heeft en niks forceren.” Na een tijdje kon Ellen een stap verder gaan. “We deden spelletjes, bakten taarten en luisterden naar door hem gemaakte muziek. Hij maakt beats voor rappers. Op den duur konden we de stap naar buiten maken. Eerst door boodschappen te doen en daarna stapte hij bij mij in de auto. Zo konden we Groningen in.
Ondertussen reed ik iedere keer mee als een van Mario’s pleegmoeders hem naar zijn dagbesteding in Zuidwolde bracht. Zo kon hij aan mij wennen. Het duurde een paar maanden voordat hij bij mij in de auto durfde te stappen. Juist tijdens die ritjes die we samen in de auto maakten kwamen er mooie gesprekken op gang.”
Klaar voor de volgende stap
“Mario kon zelf goed aangeven wanneer hij klaar was voor de volgende stap, de taxi. Eerst ging ik nog ieder ritje met hem mee in de taxi. Maar op een dag zei hij: nu kan ik alleen, je hoeft niet meer mee. Dat maakte me zo trots. Hij had wel het geluk dat hij werd opgehaald door een vaste chauffeur, dat is niet gebruikelijk.
Nu hij sinds kort naar zijn nieuwe dagbesteding gaat, het zorgcentrum, kan hij op de fiets. In het begin fietste ik met hem mee. Maar al vrij snel gaf hij aan dat het niet meer nodig was. Eerst voelde hij zich daar enorm schuldig over, vond hij het vooral jammer voor mij dat ik niet meer mee kon fietsen. Helemaal los liet ik hem nog niet. Op de dagbesteding was ik eerst nog gewoon aanwezig. Later ging ik in de kantine zitten zodat hij wist dat ik in de buurt was. Mario heeft iemand nodig op wie hij terug kan vallen als het nodig is. Daarna nam ik steeds meer afstand en zo hebben we het langzaam afgebouwd. Nu haal ik hem nog een keer per week op van zijn werk. Dan rijden we samen naar huis en kan hij zijn verhaal bij me kwijt."
Iets voor iemand betekenen
“Als je iemand op zo’n manier kunt helpen om krachtiger te worden, dan geeft mij dat enorm veel voldoening. Doordat ik Mario al best lang ken, ben ik denk ik extra trots. Ik zag hem door de jaren heen zelfstandiger worden en meer zelfvertrouwen krijgen. Zijn ontwikkeling vind ik echt heel mooi om te zien. Ook al zijn het soms maar kleine stapjes.
Een van zijn moeders zei tegen me: ‘Het heeft hem enorm geholpen dat je hem en zijn gedrag hebt geaccepteerd zonder dit te veroordelen. En dat hij mag zijn wie hij is.’ Dat ik een vertrouwenspersoon mag zijn in zijn leven, naast zijn lieve moeders, dat vind ik bijzonder. Ik wil graag iets voor iemand betekenen.”
