‘Homo’ is nog altijd een veelgebruikt scheldwoord, ook op woongroepen bij zorginstellingen. Dat vindt Judith, ervaringsdeskundige bij ’s Heeren Loo, erg jammer. “Dit is je thuis, hier zou je je veilig en fijn moeten voelen. Ongeacht wie je bent.” Op verschillende locaties van ’s Heeren Loo hijsen we vandaag, op Coming-Out dag, de Progress-vlag om aandacht te vragen voor LHBTIQ+. In de nieuwe regenboogvlag komen nog meer vormen van seksualiteit tot hun recht. Judith: “We zijn er nog niet, maar vandaag is het begin.”
“Zelf was ik 14 jaar toen ik uit de kast kwam. Ik was een puber, dus het was sowieso een verwarrende periode in mijn leven. De eerste keer dat ik het iemand vertelde was doodeng. Het voelde alsof ik een enorm geheim vertelde. Een coming-out gebeurt nooit in één keer. Je vertelt het steeds opnieuw aan andere mensen. Ik merkte dat hoe vaker ik het vertelde, hoe makkelijker het werd. En hoe zekerder ik me ging voelen.”
Maar Judith maakte ook ongemakkelijke situaties mee. “De keer dat ik bij een dagbesteding werkte en de andere meiden zich niet in dezelfde ruimte als mij wilden omkleden. Ze waren bang dat ik naar hen zou kijken, maar hun angsten waren gevormd door vooroordelen. Ja ik val op vrouwen, maar ik kijk echt niet naar álle vrouwen. De oplossing van de begeleider was dat ik me in een andere ruimte kon omkleden. Het echte probleem was zo natuurlijk niet opgelost. Veel liever had ik gezien dat ze ons had geholpen om met elkaar in gesprek te gaan. Alleen was ik toen nog niet zeker genoeg om dat hardop te zeggen.”
Judith merkt dit ook in haar directe omgeving. “Ik ken iemand die niet uit de kast durft te komen, vanwege de machocultuur op zijn groep. Dat vind ik echt heel verdrietig. Door vandaag aandacht te vragen voor LHBTIQ+ hoop ik dat we een eerste stap zetten richting een omgeving waar iedereen zichzelf durft te zijn. En dat begeleiders leren hoe ze om kunnen gaan met iemand die uit de kast komt of aangeeft dat hij liever in vrouwenkleding loopt. Dat iedereen echt wordt gezien, dat is misschien nog wel het allerbelangrijkste.”
Daar staat de raad van bestuur van ’s Heeren Loo helemaal achter. Ageeth Ouwehand, een van de drie bestuursleden, hijst samen met Judith de vlag. “Iedereen mag er zijn, in welke hoedanigheid dan ook. Ook als het gaat over identiteit, seksualiteit en geaardheid. Vroeger werd altijd gezegd: schelden doet geen zeer, slaan zoveel meer. Maar dat is niet waar. Een woord als homo kan enorm kwetsend zijn wanneer het als scheldwoord wordt gebruikt. Ik denk dat we ernaartoe moeten dat we elkaar daarop aanspreken als het gebeurt, want het is niet ok.”
Ageeth kan zich voorstellen dat er collega’s zijn die niet direct weten hoe zij in bepaalde situaties moeten reageren. “Het is niet erg dat je in verlegenheid wordt gebracht, maar ga wel in gesprek. Vraag hulp aan je collega’s of aan een gedragswetenschapper. Niet weten is niet erg, maar er niets mee doen doet afbreuk aan een goed leven.”
Judith hoopt dat we vaker met elkaar het gesprek aan gaan. “Stel het komt ter sprake in een tv-programma dat op de woning samen wordt gekeken, dan hoop ik dat begeleiders af en toe laten vallen dat het niet erg is als je op iemand van hetzelfde geslacht valt. En dat het ok is als je je als vrouw een man voelt of andersom. Of misschien wel geen van beide geslachten. Als er vaker over wordt gesproken, wordt het iedere keer weer wat normaler.”
